Want ik mag dan wel arbeidsongeschikt zijn, of een ‘opvreter’ in sommige kringen, ik beschouw mijzelf toch als een waardevol persoon in mijn omgeving.
Zo heb ik bijvoorbeeld mijn demente omaatje talloze keren gewassen wanneer ze van onder tot boven onder de ontlasting zat en het zorgpersoneel te druk was met andere dingen. Ik ben haar bijna dagelijks persoonlijk te eten komen geven omdat ze dat zelf niet meer kon (en het personeel te druk was met andere dingen). Drie jaar lang met de tram op en neer, van mijn minimum inkomen.
Ik heb de andere bewoners die nooit bezoek kregen mee uit wandelen genomen, knuffelsessies met m’n hond gehouden, liedjes met ze gezongen… Ik heb met succes klacht brieven geschreven naar de Inspectie voor de gezondheidszorg wegens de misstanden die daar plaatsvonden.
Ik ga met buren mee op afspraken in het ziekenhuis, ik help ze bij het invullen van formulieren, het schrijven van brieven, boodschappen doen, ik heb er eten gegeven, terwijl ik zelf bijna niets had.
Voor een vereenzaamde alcoholistische buurman heb ik bijna vier jaar lang zijn administratie gedaan omdat hij het zelf niet meer kon. Ik heb uiteindelijk zelfs zijn leven gered, en woont hij nu in een verzorgingshuis. Ik heb zijn hondje moeten laten inslapen, en ik heb van alles gedaan waarvan ik vind dat het mijn plicht is als mens, en ik heb mezelf hiervoor nooit op de borst geslagen of het bijzonder gevonden.
Mijn nichtje heeft hier weken in huis gelogeerd, omdat haar moeder haar niet meer aankon. Ik heb haar weggehaald uit louche kroegen terwijl ze pas 14 was, en uit kraakpanden. Ik heb de kinderbescherming te woord gestaan, opvanghuizen bezocht. Ze woont nu bij me om de hoek omdat ze zich dan veiliger voelt. Ik hou een oogje in het zeil.
Tussendoor heb ik mijn twee kinderen, waaronder een autistische zoon, nagenoeg alleen opgevoed tot gezonde en verantwoordelijke jonge mensen, die studeren en werken, niet roken en niet drinken, geen schulden hebben, kortom, kinderen waar ik trots op ben.
Waarbij ik wel wil vermelden dat het opvoeden van een autistisch kind een bijna bovenmenselijke inspanning kost. Ik hoef daar geen schouderklopjes voor, ik wil daar geen lintje voor.
Ik wil kwijt waarom het is, dat ik deze brief zit te schrijven, terwijl ik al twee dagen niet heb gegeten, ik een bh aan heb die met veiligheidsspelden in elkaar zit omdat het de enige is die ik nog bezit.
Waarom ik de helft van mijn kiezen mis omdat ik geen tandarts meer kan betalen, en ik geen van de mij voorgeschreven medicijnen neem, daar ik de eigen bijdrage niet kan opbrengen.
Hopende dat ik geen beroep op een ziekenhuis hoef te doen omdat ik mijn eigen risico heb verhoogd vanwege de lagere maandpremie.
Elf jaar geleden was ik getrouwd, en wij hadden beiden een baan. Geen vetpot, maar alle rekeningen konden worden betaald, de kinderen gekleed en gevoed, en er bleef dan zelfs nog iets over om eens een dagje dierentuin of Efteling te doen.
Toen werd ik ziek. Om mijn baan niet kwijt te raken, en om mezelf en mijn baas te ontlasten, ben ik de helft minder gaan werken. Helaas bleef ik ziek, en na twee jaar ziektewet kwam ik in de WIA terecht. Volledig afgekeurd.
Jammer genoeg was de WIA uitkering gebaseerd op mijn laatstverdiende loon, en had ik zelf mijn uren gehalveerd, dus we gingen er in inkomen behoorlijk op achteruit. Geen dagjes Efteling meer, wat minder vaak nieuwe kleding, maar echt erg was het niet, want de rekeningen konden nog altijd betaald, en er stond elke dag eten op tafel.
Acht jaar geleden ben ik gescheiden. Van werkende vrouw met een eigen inkomen, was ik ineens een alleenstaande zieke vrouw met een inkomen op bijstandsniveau, in een flatje in een achterstandsbuurt. Met helemaal niets ben ik daar begonnen. Ik bezat nog geen theelepeltje en alle gezamenlijke goederen zijn bij m’n ex-man gebleven.
Getrouwd geweest in gemeenschap van goederen, werd ik echter wel geacht de helft van het lopende krediet dat wij hadden, af te lossen.
Ik woonde al een jaar alleen voordat de aanvullende bijstand en de aanvraag voor zorg- en huurtoeslag geregeld waren, waardoor ik ruim een jaar €200,- per maand onder bijstandsniveau heb moeten leven. U begrijpt dat het betalen van je vaste lasten dan wel heel erg moeilijk is. Dat het onvermijdelijk is dat je dan hier en dan een achterstand oploopt, die je bijna niet meer in kunt lopen, al was het maar vanwege alle extra kosten van verhogingen en dergelijke.
Gelukkig mocht ik een beroep doen op de voedselbank, dus er was nog twee keer per week een warme maaltijd te eten, zij het karig.
Na een jaar moest ik de schuldhulpverlening in schakelen, want mijn achterstanden waren opgelopen tot € 2000,- en de schuld van het krediet (waarvan mijn ex-man in een auto rijdt en een caravan heeft) nog steeds € 2000,- bedroeg, iets waaraan ik onmogelijk aan kon voldoen.
Ik zal u besparen welke fouten de schuldhulpverlening en diverse andere instanties, waaronder bijvoorbeeld de belastingdienst, hebben gemaakt, maar ik kan volstaan met zeggen dat de Ombudsman mij in mijn klachten gelijk heeft gegeven. Niet dat men daar iets wijzer van wordt uiteraard.
Een traject van normaal gesproken drie jaar, duurde achteraf vijf jaar.
Lees hier verder
